Św. Rafał Kalinowski (Józef Kalinowski) urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie, w inteligenckiej rodzinie szlacheckiego pochodzenia Andrzeja i Józefy z Płońskich. Niedługo po urodzeniu zmarła mu matka. Po ukończeniu Instytutu Szlacheckiego w Wilnie (1850) przez dwa lata studiował nauki rolnicze, a następnie inżynieryjne (1853-1857) w wojskowej Akademii Inżynierskiej w Petersburgu, gdzie też krótko był wykładowcą. Zmęczony osobistym zmaganiem w poszukiwaniu sensu życia i atmosferą Petersburga, zaangażował się do pracy przy budowie linii kolejowej Kursk-Kijów-Odessa. W 1860 roku został przeniesiony do twierdzy w Brześciu nad Bugiem. Gdy w roku 1863 wybuchło powstanie,  w poczuciu obowiązku wobec własnej ojczyzny, oddał się do dyspozycji tajnego Rządu Narodowego, który mianował go naczelnikiem Wydziału Wojny na Litwie.

(czytaj dalej)

Błogosławiona Salomea (ur. 1211 lub 1212, zm. 17 listopada 1268) – księżniczka polska, żona Kolomana, króla Rusi Halickiej, klaryska, dziewica i błogosławiona Kościoła rzymskokatolickiego. Była córką Leszka Białego i Grzymisławy. Około 1223 została żoną Kolomana – króla Rusi Halickiej, syna króla węgierskiego Andrzeja II. Wcześniej (1218) została już wysłana na Węgry. Małżeństwo to miało zatwierdzić porozumienie polsko-węgierskie i podział wpływów na Rusi Czerwonej. W 1219 roku, po wyprawie polsko-węgierskiej, Koloman i Salomea zasiedli na tronie w Haliczu. 

(czytaj dalej)

Elżbieta urodziła się w 1207 r. w Bratysławie lub na zamku w Sarospatah jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier, i Gertrudy, siostry św. Jadwigi Śląskiej. Miała zaledwie 4 lata, gdy została zaręczona z Ludwikiem IV, późniejszym landgrafem Turyngii. Wychowywała się wraz z nim na zamku Wartburg. Wyszła za niego za mąż zgodnie z zamierzeniem swojego ojca dopiero 10 lat później, w roku 1221, mając 14 lat. Z małżeństwa urodziło się troje dzieci: Hermana, Zofię i Gertrudę. Po 6 latach, w 1227 r. Ludwik zmarł podczas wyprawy krzyżowej w Brindisi we Włoszech. Tak więc Elżbieta została wdową mając 20 lat.  (czytaj dalej)

Zarówno cudowny obraz, jak i kaplica, w której się mieści, oraz sama Ostra Brama mają bogatą historię, ściśle wiążącą się z historią rozbudowy Wilna. Na przełomie XV-XVI w. postanowiono otoczyć je murem obronnym. Powstało dziewięć bram miejskich, z których jedna (jedyna zachowana do naszych czasów) nosiła nazwę Miednickiej, inaczej Krewskiej. Nieco później przyjęła się inna nazwa bramy - Ostra. Zgodnie z tradycją na bramach obronnych zawieszano święte obrazy. Ostra Brama po obu jej stronach również miała własne obrazy, które po pewnym czasie uległy zniszczeniu. Jednym z tych obrazów był wizerunek Matki Bożej. Z czasem miejsce to stało się miejscem modlitwy do Maryi. Kult Matki Miłosierdzia z Ostrej Bramy jest ogromny i niezrównany w swej sile. Sięga drugiej połowy XVII w. i wiąże się z obroną murów miasta. Jednakże wyraźne jego wzmożenie nastąpiło w I połowie XVIII w. Szczególny rozwój czci do Matki Miłosierdzia nastąpił po rozbiorach Polski. W 1993 roku modlił się w kaplicy w Ostrej Bramie Jan Paweł II. Ofiarował wtedy Matce Bożej Miłosierdzia złotą różę. Kult Matki Boskiej Ostrobramskiej jest ciągle żywy i obecny nie tylko na terenie Litwy, ale także w sąsiednich krajach. W Polsce około 30 parafii ma za patronkę Matkę Bożą Ostrobramską.   (czytaj dalej)