Św. Rafał Kalinowski (Józef Kalinowski) urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie, w inteligenckiej rodzinie szlacheckiego pochodzenia Andrzeja i Józefy z Płońskich. Niedługo po urodzeniu zmarła mu matka. Po ukończeniu Instytutu Szlacheckiego w Wilnie (1850) przez dwa lata studiował nauki rolnicze, a następnie inżynieryjne (1853-1857) w wojskowej Akademii Inżynierskiej w Petersburgu, gdzie też krótko był wykładowcą. Zmęczony osobistym zmaganiem w poszukiwaniu sensu życia i atmosferą Petersburga, zaangażował się do pracy przy budowie linii kolejowej Kursk-Kijów-Odessa. W 1860 roku został przeniesiony do twierdzy w Brześciu nad Bugiem. Gdy w roku 1863 wybuchło powstanie,  w poczuciu obowiązku wobec własnej ojczyzny, oddał się do dyspozycji tajnego Rządu Narodowego, który mianował go naczelnikiem Wydziału Wojny na Litwie. Aresztowany w kwietniu 1864 roku, został skazany na 10 lat ciężkich robót na Syberii. Dziesięciolecie przed wybuchem powstania odegrało w życiu Kalinowskiego niezwykle doniosłą rolę. Rozpoczęło się kryzysem religijnym, by po okresie intensywnych poszukiwań intelektualnych i przemyśleń doprowadzić go do przekonania, [Józef Kalinowski przed wstąpieniem do zakonu Karmelitów Bosych] że tylko wiara może stanowić trwały fundament życia. W Brześciu zaopiekował się opuszczoną młodzieżą rzemieślniczą i więźniami zatrudnionymi w twierdzy. W zeznaniach procesowych obciążył siebie, by nie zaszkodzić innym. W drodze na Syberię i w kolejnych miejscach zesłania (Usolu k/ Irkucka, Irkucku, Permie i Smoleńsku) opiekował się zesłańcami, dzielił się z nimi pieniędzmi i rzeczami codziennego użytku. Oparciem dla niego była modlitwa. Czas zesłania traktował jako przygotowanie do życia zakonnego i kapłańskiego. Uwolniony, w latach 1874 - 1877 był wychowawcą Sługi Bożego księcia Augusta Czartoryskiego. W roku 1877 wstąpił do Zakonu Karmelitów Bosych w Grazu; święcenia kapłańskie otrzymał 15 stycznia 1882 roku w Czernej k/ Krakowa. Kilkakrotnie był przeorem tego klasztoru, jak też założonego przez siebie domu w Wadowicach, gdzie zmarł 15 listopada 1907 roku. Pochowany został na cmentarzu zakonnym w Czernej. Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał beatyfikacji o. Rafała w dniu 22 czerwca 1983 roku w Krakowie, a w dniu 17 listopada 1991 roku kanonizował go w Rzymie.