Błogosławiona Salomea (ur. 1211 lub 1212, zm. 17 listopada 1268) – księżniczka polska, żona Kolomana, króla Rusi Halickiej, klaryska, dziewica i błogosławiona Kościoła rzymskokatolickiego.

Była córką Leszka Białego i Grzymisławy. Około 1223 została żoną Kolomana – króla Rusi Halickiej, syna króla węgierskiego Andrzeja II. Wcześniej (1218) została już wysłana na Węgry. Małżeństwo to miało zatwierdzić porozumienie polsko-węgierskie i podział wpływów na Rusi Czerwonej. W 1219 roku, po wyprawie polsko-węgierskiej, Koloman i Salomea zasiedli na tronie w Haliczu.

W 1221 Mścisław – książę nowogródzki zajął Halicz, biorąc Salomeę i jej męża Kolomana do niewoli. Po zrezygnowaniu z roszczeń do Halicza, zostali uwolnieni. W 1241, po śmierci męża w bitwie z Tatarami, Salomea powróciła do Polski na dwór brata księcia krakowskiego Bolesława Wstydliwego. W 1245 wstąpiła do zakonu św. Klary w Sandomierzu.

Na jej prośbę Bolesław V ufundował klasztor tego zgromadzenia w Zawichoście, przeniesiony w 1260 do Grodziska w Gminie Skała i z jej inicjatywy powstała biblioteka przyklasztorna oraz założono na prawie niemieckim miasto Skała.

Jej grób znajduje się w bazylice Franciszkanów w Krakowie.