Wniebowstąpienie Pańskie. Tajemnica zamykająca ziemskie życie Chrystusa i jednocześnie rozpoczynająca życie Kościoła. Święty Łukasz to najpiękniej pokazuje, kiedy właśnie opisem wniebowstąpienia kończy swoją Ewangelię i tymże samym opisem rozpoczyna księgę Dziejów Apostolskich. I zarówno w Ewangelii jak w dziejach Apostolskich Łukasz ściśle łączy Wniebowstąpienie Chrystusa z dawaniem świadectwa. Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody … Te słowa Jezusa brzmią z góry wniebowstąpienie po dzień dzisiejszy. Uderzają do naszych serc i rozumu by dać siłę głoszenia i zakorzenić moc wiary. Której pełne zawierzenie daje nam przedsmak pragnienia  NIEBA.

 Udzie­la­nie dzie­ciom w spo­sób uro­czy­sty pierw­szej Komu­nii św. zostało zaini­cjo­wane we wspól­no­cie Kościoła przez zgro­ma­dze­nie zakonne misjo­na­rzy św. Win­cen­tego a Paulo we Fran­cji w XVII wieku. W Pol­sce datuje się ten zwy­czaj od połowy XIX wieku. Nie mniej Komu­nia św. była dzie­ciom udzie­lana od począt­ków wiary chrze­ści­jań­skiej.
Zgod­nie nauką Chry­stusa, że czło­wiek rodzi się z wody i Ducha Świę­tego do życia Dziecka Bożego, co doko­nuje się w sakra­men­cie Chrztu św.- Komu­nia św. jest pokar­mem, który to życie Boże pod­trzy­muje. Dla­tego Eucha­ry­stię łączono ściśle z sakra­men­tem Chrztu św. jako jego uzu­peł­nie­nie i do XII wieku udzie­lano jej wraz z tym Sakra­men­tem i Bierz­mo­wa­niem nie czy­niąc róż­nicy mię­dzy doro­słymi a dziećmi. Taka prak­tyka ist­nieje do dziś np. w Cer­kwi pra­wo­sław­nej.
Jeśli cho­dzi o Kościół rzym­sko­ka­to­licki, to na Sobo­rze Try­denc­kim w XVI wieku posta­no­wiono defi­ni­tyw­nie zerwać z prak­tyką udzie­la­nia Komu­nii św. dzie­ciom, które nie osią­gnęły wystar­cza­ją­cego wieku, aby odróż­nić dobro i zło i Eucha­ry­stii od zwy­kłego chleba. Wyzna­czono wtedy też ramy wie­kowe: od siód­mego do czter­na­stego roku życia dziecka.
Utrwa­lona prak­tyka uro­czy­stego udzie­la­nia pierw­szej Komu­nii św. ma na celu trwałe włą­cze­nie dziecka w żywe prze­ży­wa­nie wiary chrze­ści­jań­skiej z naj­więk­szym skar­bem jakim jest Jezus Chry­stus żyjący i praw­dzi­wie obecny w Naj­święt­szym Sakra­men­cie Ołta­rza.
Dzie­ciom pierw­szo­ko­mu­nij­nym, ich rodzi­com, bli­skim oraz wszyst­kim wier­nym życzymy wielu łask Bożych na codzienny trud reali­za­cji chrze­ści­jań­skiego powo­ła­nia.

W czwartek 10 maja w naszej parafii gościł ks. Tomasz Peta arcybiskup Astany z Kazachstanu. Odprawił msze św. o godz. 18.00 dla swoich krewnych mieszkających w naszej parafii.

Abp Tomasz Peta, ur. 20 sierpnia 1951 r. w Inowrocławiu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1976 r. w Gnieźnie. Od 1990 do 1999 r. pracował jako proboszcz w Oziornoje na północy Kazachstanu (Sanktuarium Królowej Pokoju). 06 sierpnia 1999 r. został Administatorem Apostolskim w stolicy Kazachstanu w Astanie. 19 marca 2001 r. otrzymał święcenia biskupie z rąk Ojca Św. w bazylice św. Piotra w Rzymie. 

 Obchodzimy dziś uroczystość św. Stanisława, biskupa, męczennika, głównego patrona Polski. W pierwszym czytaniu z Dziejów Apostolskich, św. Paweł przypomina nam kim ma być biskup. Podkreśla najpierw, że jest on ustanowiony przez Ducha Świętego, aby kierował Kosciołem za który Jezus przelał swą krew. Wybrany z ludu, ma strzec powierzonych sobie owieczek, ma kierować Kosciołem Chrystusa bronić go, jak mówi św. Paweł, przed <drapieżnymi wilkami>, które będą próbowały rozproszyć, zdzisiątkować stado. Ma on także być czujnym i rozważnym, gdyż nie zabraknie ludzi przewrotnych nawet <spośród was samych> – jak mówi św Paweł. Nie zabraknie nowych pogladów, opini i nauk, które zdobędą sobie zwolenników promując swój styl życia, myślenia i postepowania. Biskup ma czuwać, aby nikt i żadna nowa nauka poza tą przekazaną przez Chrystusa, nie odłączyła wiernych od miłości Chrystusa (por. Rz 8,31-39) ani nie zachwiała relacji z Nim. Biskup jest odpowiedzialny za powierzone sobie stado, ma je umacniać, strzec, prowadzić, kierowac...