Pięciu Braci Męczenników (zwani również Męczennikami Polski lub Pięcioma Świętymi Braćmi Międzyrzeckimi) – dwóch włoskich benedyktynów: Benedykt i Jan, dwóch słowiańskich nowicjuszy i jednocześnie rodzonych braci: Izaak i Mateusz oraz Krystyn, który był polskim służącym. W nocy z 10 na 11 listopada 1003 zostali zamordowani w napadzie rabunkowym. W Kościele katolickim uznani za świętych męczenników.
Męczennicy byli Braćmi Międzyrzeckimi. W ten sposób określano mieszkańców pierwszego opactwa benedyktyńskiego ufundowanego przez Bolesława Chrobrego.
Celem rabunku, w czasie którego zginęli zakonnicy, było najprawdopodobniej srebro przekazane klasztorowi przez Bolesława Chrobrego.
Nieobecność w klasztorze ocaliła od śmierci zakonnika o imieniu Barnaba. Tradycja przekazuje informację o tym, że po śmierci swoich współbraci zamieszkał on w pustelniczym eremie w Bieniszewie żyjąc według reguły kamedułów.

Bracia

-Benedykt z Pereum
Pochodził z Benewentu i przybył do Polski na zaproszenie Bolesława Chrobrego najwcześniej w 1001 lub w początkach 1002 roku. Przed złożeniem ślubów zakonnych piastował godność kanonika w Neapolu. Życie zakonne rozpoczynał w opactwie Monte Cassino w 999 r. Kierował się regułą wypracowaną przez św. Romualda, z którym w Pereum koło Rawenny osiadł w początkach 1001 r. Kiedy cesarz Otton III chciał mu nadać godność opata, odmówił i dobrowolnie przybył na misję do Polski. Wcześniej podróżował do Rzymu, aby wystarać się o licencję kaznodziejską. Jego droga wiodła z Pereum poprzez Alpy do Ratyzbony, następnie do Pragi, skąd poprzez Wrocław dotarł do Wielkopolski. Wraz z nim przybył jego współbrat zakonny, Włoch, Jan i – zapewne – Barnaba.
Uznawany za przełożonego eremitów w polskim klasztorze, na co wskazuje nazwanie go dowódcą Boskiej Kohorty. Pogrzeb jego i braci odbył się – być może już – 13 listopada 1003 r., a najpewniej po kilku dniach w obecności biskupa poznańskiego Ungera. Czczony w klasztorach, wraz z towarzyszami szczególnym kultem otaczany na terenie Czech, Moraw, Niemiec, Włoch.
Po śmierci jego głowę w srebrnym relikwiarzu wysłano do Włoch do Ascoli, gdzie znajduje się do chwili obecnej.

-Jan z Wenecji
Urodził się ok. 940 i pochodził z możnego rodu weneckiego. Wraz ze swoim przyjacielem Piotrem Orseolo, dożą weneckim, wstąpił do klasztoru w Cuxa koło Perpignan (płd. Francja), gdzie prawdopodobnie poznał św. Romualda i jego idee ascezy. Przebywał w klasztorze benedyktyńskim na Monte Cassino. Wraz z Benedyktem z Benewentu i Romualdem udał się do Pereum koło Rawenny, skąd wraz z Benedyktem i Barnabą w 1001 r. udał się do Polski, gdzie osiadł w eremie w Międzyrzeczu, by propagować idee życia zakonnego wśród Polaków i prowadzić misje wśród Pomorzan i Wieletów.
Izaak i Mateusz
Polacy, dwaj bracia, którzy pochodzili prawdopodobnie z zamożnej rodziny. Wiadomo, że dołączyli się do dwóch włoskich zakonników przybyłych na zaproszenie Bolesława Chrobrego do Polski. Stało się to zapewne w 1002. Ich siostry, nieznane z imienia, były mniszkami w nieznanym klasztorze w Polsce.
Po śmierci ich ciała, najprawdopodobniej po 1006 (1008?), przewieziono do Gniezna, skąd w 1039 r. wywieziono je do Czech.

-Krystyn
ur. ok. 980 r. był również Polakiem, młodym chłopcem pochodzącym ze wsi, pod którą zbudowano klasztor - erem. Nie wiadomo, czy zgłosił się sam, czy też został wraz ze swoim bratem przeznaczony do służby w klasztorze przez księcia lub przez wieś. W klasztorze był kucharzem, bratem - laikiem. Jego zachowanie się przed śmiercią, a i sama śmierć wskazują, iż szczerze oddany był braciom – pustelnikom.