Wielki Piątek to dzień Krzyża. Po południu  odprawiana jest niepowtarzalna wielkopiątkowa Liturgia Męki Pańskiej. Celebrans  i asysta wchodzą w ciszy. Przed ołtarzem przez chwilę leżą krzyżem, a po  modlitwie wstępnej czytane jest proroctwo o Cierpiącym Słudze Jahwe i fragment  Listu do Hebrajczyków. Następnie czyta się lub śpiewa, zwykle z podziałem na  role, opis Męki Pańskiej według św. Jana. Po homilii w bardzo uroczystej  modlitwie wstawienniczej Kościół poleca Bogu siebie i cały świat, wyrażając w  ten sposób pragnienie samego Chrystusa: aby wszyscy byli zbawieni. Szczególnie  przejmujące są modlitwy o jedność chrześcijan, prośba za niewierzących i za Żydów.

Centralnym wydarzeniem liturgii  wielkopiątkowej jest adoracja Krzyża. Zasłonięty fioletowym suknem Krzyż wnosi  się przed ołtarz. Celebrans stopniowo odsłania ramiona Krzyża i śpiewa  trzykrotnie: „Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło zbawienie świata”, na co  wierni odpowiadają: „Pójdźmy z pokłonem”. Po liturgii Krzyż zostaje w widocznym  i dostępnym miejscu, tak by każdy wierny mógł go adorować. Jest on aż do Wigilii  Paschalnej najważniejszym punktem w kościele. Przyklęka się przed nim, tak, jak  normalnie przyklęka się przed Najświętszym Sakramentem. Po adoracji Krzyża z  ciemnicy przynosi się Najświętszy Sakrament i wiernym udziela się  Komunii.

Ostatnią częścią liturgii Wielkiego Piątku  jest procesja do Grobu Pańskiego. Na ołtarzu umieszczonym przy Grobie lub na  specjalnym tronie wystawia się Najświętszy Sakrament w monstrancji okrytej  białym przejrzystym welonem – symbolem całunu, w który owinięto ciało zmarłego  Chrystusa. Cały wystrój tej kaplicy ma kierować uwagę na Ciało Pańskie. W wielu  kościołach przez całą noc trwa adoracja. W Wielki Piątek odprawiane są także  nabożeństwa Drogi Krzyżowej. W wielu kościołach rozpoczyna się ono o godzinie  15.00, gdyż właśnie około tej godziny wedle przekazu Ewangelii Jezus zmarł na  Krzyżu.